Роман Кручининъ. Приласкай, берёзовая ветка

***

Приласкай,  березовая  ветка,
бор  сосновый,  снова  помани,
дни  такие  выпадают  редко  -
тихие  да  светлые,  мои!..
Не  бодаюсь  с  чёртиком  рогатым,
с  ангелом  бодаться  не  по  мне...
Стройным  стал,  как  во дворе  ребята,
пазуху  оставив  без  камней.
Как  за  мной  тропиночка  пылится!
На  какой  версте меня  сморит?..
Как  сморит  -  прими  же,  мать - землица,
светлые да  тихие,  мои!..
Не  собачусь  ни  с  какою  псиной
и  с  листвой  осенней  не  листвюсь... -
просто  лучик  солнца  с  выси  синей
притянул  и  намотал  на  ус
Прылашчы, бярозавая галінка...
 
***

Прылашчы,  бярозавая  ветка,
бор  хваёвы,  ізноў  паваб яе,
дні  такія  выпадаюць  рэдка  -
ціхія  ды  светлыя,  мае!..
Не  бадаюся і з  чорцікам  рагатым,
а з  анёлам  бадацца  не  па  мне...
Стройным  стаў,  як  у дварах усе  дзеці,
пазуху  пакінуўшы  без  камянёў.
Як  за  мною сцежачка пыліцца!
На  якой  вярсце  зморыць мяне?..
Як  зморыць  -  прымі  ж,  маці - зямелька,
светлыя ды  ціхія,  мае!..
Я не лаюся ўжо ні  з  якою  псінай
і  з  лістотай  восеньскай  не гарнусь... -
проста  праменьчык  сонца  з  высі  сіняй
прыцягнуў  і  наматаў  на  вус.

    Перевод на белорусский язык