С. Есенин. В том краю, где жёлтая крапива...
И сухой плетень,
Приютились к вербам сиротливо
Избы деревень.
Там в полях, за синей гущей лога,
В зелени озер,
Пролегла песчаная дорога
До сибирских гор.
Затерялась Русь в Мордве и Чуди,
Нипочем ей страх.
И идут по той дороге люди,
Люди в кандалах.
Все они убийцы или воры,
Как судил им рок.
Полюбил я грустные их взоры
С впадинами щек.
Много зла от радости в убийцах,
Их сердца просты,
Но кривятся в почернелых лицах
Голубые рты.
Я одну мечту, скрывая, нежу,
Что я сердцем чист.
Но и я кого-нибудь зарежу
Под осенний свист.
И меня по ветряному свею,
По тому ль песку,
Поведут с веревкою на шее
Полюбить тоску.
И когда с улыбкой мимоходом
Распрямлю я грудь,
Языком залижет непогода
Прожитой мой путь.
***
У тым краю, дзе жоўтая крапіва
І сухі тына пень,
Вербамі прытулкам сіратліва
Хаты деревень.
Там у палях, за сіняй гушчай лога,
У зеляніне азёр,
Пралягла пяшчаная дарога
Да сібірскіх гор.
Згубілася Русь у Мардве і Чудзі,
Нізашто ёй страх.
І ідуць па той дарозе людзі,
Людзі ў кайданах.
Усе яны забойцы ці злодзеі,
Як судзіў ім рок.
Пакахаў я сумныя іх позіркі
Западзінамі шчок.
Шмат зла і радасці ў забойцах,
Іх сэрцы простыя,
Але крывяцца ў пачарнелых тварах
Блакітныя раты.
Я аднай мары лашчу межы,
Што я сэрцам чыст.
Але і я каго-небудзь зарэжу
Пад восеньскі свіст.
І мяне па ветранаму звею тыя,
Ці па тым пяску іду,
Павядуць з вяроўкаю на шыі
Пакахаць нуду.
І калі, між іншым, пяцікніжжа
Распрастаю ўсмешку ў грудзях,
Мовай мая непагадзь заліжа
Пройдзены мой шлях.
Перевод на белорусский язык Максима Троянович
Свидетельство о публикации №120060905465