В. Высоцкий. Когда я отпою и отыграю. Рус. Бел
Где кончу я, на чём — не угадать.
Но лишь одно наверняка я знаю-
Мне будет не хотеться умирать!
Посажен на литую цепь почёта,
И звенья славы мне не по зубам.
Эй! Кто стучит в дубовые ворота
Костяшками по кованым скобам?
Ответа нет, но там стоят, я знаю,
Кому не так страшны цепные псы.
Но вот над изгородью замечаю
Знакомый серп отточенной косы.
Я перетру серебряный ошейник
И золотую цепь перегрызу,
Перемахну забор, ворвусь в репейник,
Порву бока -
и выбегу в грозу.
***
Калі я адпяю і адыграю,
Дзе скончу я, на чым - не адгадаць.
Але толькі адно напэўна я ведаю-
Мне будзе не жадацца паміраць!
Пасаджаны на адліваны ланцуг пашаны,
І звёны славы мне не па зубах.
Гэй! Хто стукае ў дубовыя вароты
Косткамі па кованым клямкам?!
Адказу няма, але там стаяць, я ведаю,
Каму не так страшныя ланцужныя сабакі, -
Але вось над загараддзю заўважаю
Знаёмы серп вывастранай касы.
Я ператру срэбны нашыйнік
І залаты ланцуг перагрызу,
Перамахну плот, уварвуся ў дзядоўнік,
Парву бакі -
і выбегу ў навальніцу.
Перевод на белорусский язык Максим Троянович
Свидетельство о публикации №120052607637