А. Вознесенский. Не надо околичностей. Рус. Бел

Не надо околичностей,
не надо чушь молоть.
Мы — дети культа личности,
мы кровь его и плоть.
Мы выросли в тумане,
двусмысленном весьма,
среди гигантомании
и скудости ума.
Отцам за Иссык-Кули,
за домны, за пески
не орденами — пулями
сверлили пиджаки.
И серые медали
довесочков свинца,
как пломбы, повисали
на души, на сердца.
Мы не подозревали,
какая шла игра.
Деревни вымирали.
Чернели вечера.
И огненной подковой
горели на заре
венки колючих проволок
над лбами лагерей.
Мы люди, по распутью
ведомые гуськом,
продутые, как прутья,
сентябрьским сквозняком.
Мы — сброшенные листья,
мы музыка оков.
Мы мужество амнистий
и сорванных замков.
Распахнутые двери,
сметенные посты.
И ярость новой ереси,
и яркость правоты.

Не трэба акалічнасцяў

Не трэба акалічнасцяў,
нашто лухту малоць.
Мы - дзеці культу асобы,
мы кроў яго і цела.
Мы выраслі ў смузе,
двухсэнсоўным вельмі,
сярод гігантаманіі
і злыбеды розуму.
Бацькам за Иссык-Кулі,
за домны, за пяскі
не ордэнамі - кулямі
свідравалі пінжакі.
І шэрыя медалі
давесками свінцу,
як пломбы, павісалі
на душы  і на сэрцы.
Мы не падазравалі,
якая ішла гульня.
Вёскі выміралі.
Чарнелі вечары.
Агністаю падковай
гарэлі на світанку
вянкі калючых дратоў
над ілбамі лагераў.
Мы людзі, па ростані
кіраваныя гужам,
прадутыя, як дубцы,
вераснёвым скразняком.
Мы - скінутае лісце,
мы музыка кайданоў.
Мы мужнасць усіх амністый
і сарваных замкаў.
Расчыненыя дзверы,
змеценыя пасты.
І лютасць новай ерасі,
і яркасць праваты.


    Перевод на белорусский язык Максим Троянович