Вяртанне музыканта

З вершаў Пятруся Броўкі.


Прыйшоў салдат ў свае Падліпкі,
Ў бацькоўскі дом ускрай сяла.
Ён моўчкі зняў са сценкі скрыпку,
I песня ў свет за ім пайшла.

З-пад пальцаў рук яго шурпатых
Ўставаў малюнак не адзін:
То паднімаліся Карпаты,
То мчаў Дунай удалячынь.

То чэзлі ў дыме бітвы каскі,
То сонцам слаўся краявід,
То бегла дзеўчынка па краскі,
То маці плакала наўзрыд.

Прыйшлі к яму суседзі з хатаў
Ды пачалі яго пытаць:
— Скажы, ў якіх майстроў выдатных
Ты навучыўся так іграць?

Салдат зайграў адменным складам,
Аж завіхнуўся смык-пяюн,
Ён адказаў сваім паглядам,
Душою скрыпкі, звонам струн.

— Мяне майстэрству навучылі
Шляхі паходаў франтавых.
Я чуў, як ветры галасілі
Над сном таварышаў маіх.

Падслухаў гоман я нязвычны,
Што плыў дарогамі вайны.
Я чуў, як граў струмень крынічны
Ў салдацкіх кубках бляшаных.

Я чуў, ад ран бары гудзелі.
Падгледзеў ў час начных гадзін,
Як слёзы месяца віселі
На голлі сосен і ялін.

Я чуў, як свет ад шчасця плакаў,
Калі пабачыў вольны сцяг.
Я чуў, як воіну падзяку
Шаптала поле ў каласах.

Я чуў, як птушкі нас віталі,
I ясны ўсход пражыўшы ноч...
Замоўклі струны,
Ўсе маўчалі,
А ў музыканта слёзы з воч.

                *.  *. 
Петрусь Бровка.
Возвращение музыканта

Пришёл солдат в свои Подлипки,
В дом на окраине села.
Он молча снял со стенки скрипку
И песня в свет за ним пошла.

Из-под смычка, в руке зажатом,
Вставал рисунок не один,
То поднимались вдруг Карпаты,
То вид Дуная, неба синь.

То меркли в дыме битвы каски,
То солнцем горизонт умыт,
То мчится девочка в цветастом.
То мать, что плакала навзрыд.

Соседям с хат небезразлично -
Вопросы стали задавать:
У мастеров каких отлично,
Ты научился так играть?

Солдат играл отменным складом,
Летал, как будто, смык-пеун,
Ответил людям грустным взглядом,
Душою скрипки, звоном струн:

 - Такому мастерству учили.
Пути походов фронтовых.
Я знал, как ветры голосили
Над сном товарищей моих.

Подслушал гомон необычный,
Что плыл дорогами войны,
Звон родниковый, мелодичный
В солдатских кружках жестяных.

Я знал - от ран боры гудели
Я слышал боль и стон полей,
А слёзы месяца висели
На ветках сосен, тополей.

Я знал, не будет так тоскливо,
Когда увидел вольный флаг.
Я знал, как воину "спасибо"
Шептало поле в колосах.

Приветно птички нас встречали,
Рассвет, что ночью был угас -
Умолкли струны
Все молчали -
У музыканта слёзы с глаз.

    *.   *.   *.   11.04.2019 г.