Марина Волнорезова. Искажение. Рус. Бел

Десятки лет нанизаны на жизнь -
В них каждый день приобретал свой опыт,
Качели нас несли, то вверх, то вниз,
Петляли наши узенькие тропы…
Сажали в нас отборное зерно,
Казалось бы, от плевел отделяли
И ждали… ждали, чтоб оно взошло,
Желая имя высечь на скрижали…

Не нам принадлежит иная жизнь –
Пусть даже в ней твой узловатый корень,
Порою в прозе даже выше смысл,
Над теми, кто в поэзии проворен…
Судить ли нам смоковницу без плод?
И наполнять чужой сосуд нектаром …
Есть в Божьем плане розовый восход -
Так ведь и ночи нам даны недаром…

Прости меня, Господнее дитя!
Что я не вижу  света в отраженьи,
Не узнаю в своём родном – себя
И думаю, что это искаженье…
Нам дан талант - любить и принимать
И  нечто сокровенное – поверить!
Каким прибором надо измерять
Всё то, что не под силу нам измерить…

Кахаць і прымаць

Дзясяткі гадоў нанізаны на жыццё -
У іх кожны дзень набываў свой досвед,
Арэлі нас неслі, то ўгару, то ўніз,
Віхлялі нашы вузенькія сцежкі…
Саджалі ў нас адборнае збожжа,
Здавалася б, ад жыціцаў адлучалі
І чакалі… чакалі, каб яно ўзышло,
Жадаючы імя высекчы на скрыжалі…

Не нам прыналежыць іншае жыццё –
Хай нават у ёй твой каравы корань,
Парою ў прозе нават вышэй сэнс,
Над тымі, хто ў паэзіі спрытны…
Ці судзіць нам смакоўніцу без плод?
І напаўняць чужую пасудзіну нектарам …
Ёсць у Божым плане ружовы ўзыход -
Так бо і ночы нам дадзены нездарма…

Прабач мяне, Гасподняе дзіцё!
Што я не бачу  святла ў адлюстраванні
Не пазнаю ў сваім родным – сябе
І думаю, што гэта скажэнне рання…
Нам дадзены талент - кахаць і прымаць,
І  нешта патаемнае – паверыць!
Якім прыборам трэба вымяраць
Усё тое, што не пад сілу нам вымераць…

   Перевод на белорусский язык Максима Троянович