Стары самотны вакзал
Сяброў сёння падзяляў.
Адных чакаюць далёкія дарогі,
Іншым застануцца трывогі.
Яго падпаленыя вочы,
Але чамусьці ў іх сляза.
Ён моцна руку яе сціснуў
І ледзь чутна прашаптаў:
"Засталося нам толькі 5 хвілін.
Тут усіх шляхі-дарогі чакаюць.
Але памятай, дзяўчынка мая, заўсёды,
Што ёсць дарога ў нікуды. "
Яго дарога ў нікуды.
Па ёй не ходзяць цягнікі.
Не трэба браць білет -
Звароту няма.
Стары закінуты вакзал
Ад расставанняў ўсіх стаміўся.
Надзей пабітых перазвон.
Пусты перон. Пусты перон.
Дарога у никуды
© Copyright: Антониа Ирина Голь, 2020
Свидетельство о публикации №120050303190
Свидетельство о публикации №120050303190
Рецензии
На это произведение написаны 3 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.