распальваючы святлы ў ложку
мне памроіўся дзіўны сад
там было шмат далёкіх ліхтараў
там гарэў наш апошні атрад
там касцёр мне спяваў, там гукалі
крыкі мне незнаёмых звярэй
ды агні між сабою спявалі
пра загінуўшых у змроке людзей
па шалёнаму і недарэчна
месяц плыў над змораным Дняпром
ён сумленна глядзеў і над рэчкай
сотні бачылі у вадаём
дождж парушыў ізноў цішіню
падымаліся знову ахвяры
і агонь прымушаў цеплыню
нараджаць усё вар’ятаў
там, у сне, бачыў я за вакном
як у шкле пагасалі надзеі
мы глядзелі самі на сабе ды глядзелі
пакідая ў апошні раз дом
Дивный сад
© Copyright: Даниил Кузьменков, 2020
Свидетельство о публикации №120042808918
Свидетельство о публикации №120042808918
Рецензии