Владимир Сорочкин. Пароход

Дзень бясхмарны забытага года
На малюнку з дзіцячага сну -
З мерным шумам карма парахода
Раскалоціць праменняў блясну.

Ён ужо дыназаўр - з мешанінай
Пасажыраў, разгубленых тут,      
З паравой дапатопнай машынай,
З капітанам, што паліць тытун.

І, абноўлены фарбаю сіняй,
Ён - вальяжны цяпер з-за таго.
Ды раслінным цвіце павуціннем
Каламута пад колам яго.

Памяць песціць яшчэ і лагодзіць
Гэты вобліск – няздзейснены сон.
Што паробіш: жыццё параходзіць,
І хістае нас ва унісон.

Оригинал:

Летний день позабытого года
На картинке из детского сна –
За шумящей кормой парохода
Расколочена солнца блесна.

Он уже динозавр – с мешаниной
Пассажиров, взошедших на бак,
С паровой допотопной машиной,
С капитаном, курящим табак.

Обновлённый лазоревой краской,
Он вальяжен, почти невесом,
И покрыта тщедушною ряской
Муть воды под его колесом…

Память всё ещё нежит и холит
Отблеск лет, затерявшихся в снах…
Что поделаешь: жизнь пароходит,
На зелёных качаясь волнах.


http://www.stihi.ru/2017/06/08/1


Рецензии