Рина Р-Ич. За плечами -Афган. Рус. Бел
15 февраля 1989 года завершился вывод
ограниченного контингента советских войск
с территории Афганистана.
Вечная память павшим воинам-интернационалистам,
оставшимся в живых – низкий поклон!
Мы уходим домой, оставляя в горах обелиски,
Мой товарищ погиб, мне поручено жить за двоих,
В дымке виден кордон, и до Родины милой так близко,
За плечами – Афган, край суровый, чужих и своих.
Оглянувшись назад, брошу взгляд на седые отроги,
На гряду облаков, что закрыли величие скал,
Между ними для нас пролегли фронтовые дороги,
Где встречали не раз и клинки, и ружейный оскал.
На подъёме к реке прогремят, зарычав БТРы,
Над бурливой волной замелькают пролёты моста*,
Пусть афганский народ не теряет спасительной веры
Мирно жить, если шанс лишь единственным будет из ста!
Густая пыль, металла скрежет,
Колонна движется стеной,
И мысль, как острой бритвой, режет:
«Исполнен долг, какой ценой!
Как много их дралось упорно,
Как много в схватках полегло,
Война была, и будет спорной,
Но как иначе быть могло.»
Мост* командарм** шагами мерит,
У двух границ сойдя с брони:
«Воздастся каждому по вере,
Но память в сердце сохраним!»
*мост Дружбы через реку Амударья,
граница между Афганистаном и СССР
**генерал-лейтенант Борис Громов,
командующий 40-й армией,
бойцы которой с честью выполнили
интернациональный долг, стал последним
советским военнослужащим, переступившим,
по мосту Дружбы, границу двух стран.
За плячамі - Афган. Час абраў нас...
15 лютага 1989 гады завяршылася выснова абмежаванага
кантынгенту савецкіх войскаў з тэрыторыі Афганістана.
Вечная памяць загінулым ваярам-інтэрнацыяналістам,
пакінутым у жывых - нізкі паклон!
Мы сыходзім дамой, пакідаючы ў гарах абеліскі,
Мой таварыш загінуў, мне даручана жыць за дваіх,
У смузе бачны кардон, і да Радзімы мілай так блізка,
За плячамі - Афган, край суровы, чужых і сваіх.
Азірнуўшыся назад, кіну погляд на сівыя адгор'і,
На граду аблокаў, што захілілі веліч скал,
Паміж імі для нас праляглі франтавыя дарогі,
Дзе сустракалі не раз і клінкі, і стрэльбавы ашчэр.
На ўздыме да ракі прабразгаюць, загыркаўшы Бэтээры,
Над вірлівай хваляй замігацяць пралёты моста*,
Хай афганскі народ не губляе выратавальнай веры
Мірна жыць, калі шанец толькі адзіным будзе са ста!
Густы пыл, металу скрыгат,
Калона рухаецца сцяной,
І думка, як вострай брытвай, рэжа:
"Выкананы абавязак, якім коштам!
Як шмат іх ваявалі зацята,
Як шмат у сутычках палягло,
Вайна была, і будзе спрэчнай,
Але як інакш быць магло."
Мост* камандарм** крокамі мерае,
У дзвюх межах сыдучы з брані:
"Ушануецца кожнаму па веры,
Але памяць у сэрцы захаваем!"
Перевод на белорусский язык максима Троянович
Свидетельство о публикации №120032108604