Калі б я не жыў дзеля вас
І з вашым імя не будзіўся,
Я марна патраціў бы час
І вельмі ў жыцці памыліўся.
Ды гэта, ужо праз гады,
Кажу так упэўнена строга.
Тады ж, калі быў малады,
Аб гэтым не думаў нічога.
Сцяжынкі вялі да сустрэч,
А вопыт прыходзіў з гадамі.
Адны адыходзілі прэч,
Другіх мы пакінулі самі.
І вось тая зорка ўзышла,
Нязгасна гарыць над зямлёю!
Праменьчык цяпла і святла,
Што я называю маёю!..
Мы сёння віншуем жанчын
І кветкі ім дорым з душою!
А зоркі глядзяць на мужчын
І ззяюць жаночай красою!
Нашы Зоркi
© Copyright: Владимир Зезюлин, 2020
Свидетельство о публикации №120030707940
Свидетельство о публикации №120030707940
Рецензии