Владимир Бордюгов. Ушедший поезд. Рус. Бел

Отзвучал, вдруг осипший,
Прощальный гудок.
Снег, на провод налипший,
Пунктирами стёк
На вагонные крыши.
Титанов дымок
Угольком сладко дышит
И клонится вбок.

Поезд тронулся, двери
За собою закрыл.
Словно был он уверен —
Никого не забыл.
Только он не заметил
Женской тени в ночи.
Он за график в ответе —
В дверь стучи-не стучи.

И не поезд в ответе —
Пассажир взять билет
Поспешил, не заметив,
Тень, спешащую вслед…
………………………….
А в вагоне всё тише,
Догорает закат,
Провод, Землю обвивший,
Ускользает назад…


Пайшоўшы цягнік
 
Адгучаў, раптам асіплы,
Развітальны гудок.
Снег, на провад наліплы,
Пункцірамі сцёк
На вагонныя дахі.
Тытанаў дымок
Вугальком поезд дыхае,
Хіліцца ўбок.

Цягнік крануўся, дзверы
За сабой зачыніўся.
Нібы быў ён упэўнены -
Нікога не забыўся.
Толькі ён не заўважыў
Жаночага ценю разлукай.
Ён за графік у адказе -
У дзверы стукай-не стукай.

І не цягнік у адказе -
Пасажыр узяць квіток
Паспяшаўся, не заўважыўшы,
Цень, што спяшалася ўслед…
………………………….
А ў вагоне ўсё цішэй,
Дагарвае заход,
Провад, Зямлю закруціўшы
Выслізгвае наадварот…

    Перевод на белорусский язык Максима Троянович