Вершы твае трапяткія,
Усё аб каханні, аб лёсе.
Словы у іх- як жывыя,
Зведаць і мне давялося.
А глыбіня у іх такая-
Ажно па скуры мурашкі!
Хтосьці, кагосьці кахае,
У небе шчаслівыя пташкі...
Дагарэць у тваіх руках,
Тым апошнім, кахання, жарам!
І ляцець на птушыных крылах,
Потым, к белым анёлам-хмарам!
І няхай, той апошні грэх,
Не адчыніць мне дзверцы рая!
Буду падаць, як белы снег,
Бо, нішто, мяне ўжо не ўтрымае!
Аб вершах А. Кацюргiной
© Copyright: Владимир Зезюлин, 2020
Свидетельство о публикации №120022502775
Свидетельство о публикации №120022502775
Рецензии