Шевченко Сергей. Я бы спел тебе песен до тыщи...

    Рус.Бел

Я бы спел тебе песен до тыщи,
Если б голос не сел от надрыва…
Далеко, там где ветер лишь рыщет,
Пригибая к скалам игриво
Пожелтевшие травы от зноя,
Там, где небо всегда голубое,
Я писал тебе письма ночами,
Забывая записывать фразы.
Засыпал лишь с рассвета лучами,
Вспоминая домашние зразы.

Изваял бы тебя я в граните
В полный рост, три к одному.
Самый тёплый и нежный эпитет,
Даже сам не знаю почему,
Повторяю подряд дни и ночи,
Отчего эти ночи короче.
Я живу в предвкушении свиданья
На одной из далеких планет
С самым ласковым милым созданьем,
Совершенней которого нет.

Я бы выкрасил звёзды эмалью,
Чтоб не съела коррозия их.
Чтобы ты за суровою далью,
Прочитав из письма горький стих,
Разыскала на всём небосводе
Две звезды, неприметные вроде.
Тривиальны, как ротор и статор,
И всегда нас от бед оградят,
Вечно вместе – Поллукс и Кастор –
Неразлучностью с неба глядят.

Я б праспяваў табе песень да тышчы...
 
Я б праспяваў табе песень да тышчы,
Калі б голас не сеў ад надрыву…
Там дзе вецер гойсае нішчы,
Прыгінаючы да скал гулліва
Жоўклыя трава ад спёкі,
Там, дзе неба заўсёды блакітнае,
Я пісаў табе лісты начамі,
Забываючы запісваць фразы.
Засынаў толькі са світанку прамянямі,
Успамінаючы хатнія зразы.

Вылепіў бы цябе я ў граніце
Ў поўны рост, тры да аднаго.
Самы цёплы і далікатны эпітэт,
Нават сам не ведаю чаму яго,
Паўтараю запар дні і ночы,
З-за чаго ўсе ночы карацей.
Я жыву ў прадчуванні спаткання
На адной з далёкіх планет, тлума,
З самым мілым стварэннем рання,
Дасканалей якога няма.

Фарбаваў бы зоркі эмаллю,
Каб не з'ела карозія лепш.
Толькі б ты за суроваю даллю,
Прачытала ліста горкі верш,
Адшукала на ўсім небасхіле
Дзве зоркі, непрыкметныя накшталт.
Трывіяльныя, як ротар і статар,
Нас заўсёды ад бед ім хаваць,
Вечна разам - Паллукс і Кастар -
Неразлучнасцю з неба глядзяць.

    Перевёл Максим Троянович