Чудо слова - Божы дар на 2-х языках в 2-х частях

Часть 1 Жизнь
 
Иван Фомич был человеком важным.
За словом он в карман не лез.
Был ветеран войны, и знает каждый,
Что положение его имело вес.
 
Интеллигентность выражалась в  жесте,
Заслушаешься  -   слово говорит.
Медали - знаки  доблести  и чести,
Костюм опрятный слаженно сидит.

Был за столом улыбчив и приветлив,
И обходителен со всеми, и учтив ,
И собеседником был  интересным,
И  превносил в общенье  позитив.
 
Про  дни войны рассказывал  охотно,
Детей на праздник  в  школе посетив,
-Война, друзья, не лёгкая работа,-
Так о военной службе говорил.
 
-Работал ящичным, во время боя
Снаряды  для орудий  подносил,
Бесперебойно, жертвуя собою,
Громил врага он   не жалея сил.
 
Случалось так : при выходе из строя-
Номер орудия -  работал за двоих,
Своим огнём  он  пулемёт станковый
Противника отважно   подавил.
 
Медалью за отвагу наградили
За этот подвиг, сам комбат вручал.
Работая связным у камандира,
Все порученья чётко выполнял.
 
Их взвод артиллерийский на закате
Хотела группа немцев обойти,
И в  тыл  советской армии  пробраться,
Но  стал тут  Василевский на пути.
 
Отчаянно, безудержно  и ръяно
Огонь из автомата застрочил
По близкой цели,  по мишени   прямо 
Шесть гитлеровцев до земли пришил.
 
 Ещё одной медалью Василевский
За мужество и смелость награждён
Его расчёт активно посодействовал
Пехоты продвижению  огнём .
 
Ребята слушали его, стаив дыханье,
После войны  остался тяжкий след,
Как из руин колхозы поднимали,
И  люди претерпели много  бед.
 
Был бригадиром  - женщины да дети
Впрягались в плуг и рыхлили поля.
Потом геологом, потом в стройтресте,
Была всегда любима им земля.
 
На склоне лет  единственную дачу
За пышный стол всегда благодарил,
И понимал, как много в жизни значит
Земля, которой  сердце подарил.               
 
Иван Фомич, наш милый дядя Ваня,
Ужель  с обидой встретиться пришлось?
Издали книгу под названьем " Память",
Ему  в той книге   места не нашлось.
 

Частка 2 Жыццё пасля жыцця
 
Чатыры медалі на ім віселі,
Калі прыйшоў да Бога на паклон.
Там ветэраны іншыя сядзелі
За імі ў чаргу падаўся ён.
 
Пытае, хто тут будзе з вас апошні?
Ды сярод іх апошніх  не было.
Сябе лічыў тут першым  кожны.
Стаяў Анёл, адвесіўшы крыло.
 
Меў пад крылом ён важкія паперы
Узнагародныя лісты. Ці, мо... ?
У Бога Ваня пры жыцці не верыў.
Яму ад страху -  мову заняло.
 
Ну, што  кажы прад Госпадам, па веры
Ці многа у вайну забіў салдат?
Глядзіць, Анёл разгортвае паперы,
І кажа  шчыра : Ён не вінават.
 
"Нясіце кнігу" - выгукнуў  Збавіцель
Ну, ўсё, прапаў я, - думае салдат.
За што медаль?- паказвае на кіцель,
 - Узнагароды. - Я не вінават!
 
Пранеслася не ў галаве, а недзе збоку:
"Радзіму бараніць сваю  не грэх".
Але апраўдвацца яму не мае толку,
Усіх тут разлупляюць пад арэх.
 
Прынеслі кнігу, важкую такую,
Перагарталі  “Памяці “лісты.
Не адшукалі, бо, калі  пачулі,
То аказалася, што ён -  святы.

Яго міралюбівыя намеры
Цяпер зрабілі справу да канца.
І  мяккі нораў,   шчырыя манеры
Пераканалі  Госпада - айца.
 
Вянец яму на голаву надзелі.
Як святара да Славы павялі.
На  ўратаванне - лепшыя надзеі:
Занатавалі месца у Раі.
 
Ідзе па садзе, па мурожнай траўцы,
Вакол спяваюць птушкі, прыгажосць.
Аж  бачыць -  нехта ў вайсковай касцы,
І  думае,- дык тут і немцы ёсць!
 
Таму здзіўленню не хапае межаў.
Ты хто? - пытае першага на здзіў.
Я - кажа той, прыязна, незалежна,
Пілотам быў, дык ты мяне і  збіў.
 
- Чаму ж ты тут? - Якое маеш права?
- У адзе быў я –  кажа -  на зямлі.
- Тваім рашэннем быў я  пакараны,
Тваёю ласкаю мяне й перавялі.
 
Успомні той артыкул у газеце,
Дзе пра цябе пісала журналіст.
Сказау  ты  ў ім пра простых немцаў,
Бо  з  нас не ўсе фашстамі былі.
 
Іван Фаміч адчуў душы абнову
І зразумеў жыцця схаваны сэнс:
Адбыўся цуд...
Дык вось што значыць  Слова!
А ён за словам  -  у карман не лез.