С. Есенин. Мы теперь уходим понемногу. Рус. Бел

Мы теперь уходим понемногу
В ту страну, где тишь и благодать
Может быть, и скоро мне в дорогу
Бренные пожитки собирать

Милые берёзовые чащи,
Ты, земля, и вы, равнин пески,
Перед этим сонмом уходящим
Я не в силах скрыть своей тоски
 
Слишком я любил на этом свете
Всё, что душу облекает в плоть
Мир осинам, что, раскинув ветви,
Загляделись в розовую водь

Много дум я в тишине продумал,
Много песен про себя сложил
И на этой на земле угрюмой
Счастлив тем, что я дышал и жил

Счастлив тем, что целовал я женщин,
Мял цветы, валялся на траве,
И зверьё, как братьев наших меньших,
Никогда не бил по голове

Знаю я, что не цветут там чащи,
Не звенит лебяжьей шеей рожь
Оттого пред сонмом уходящим
Я всегда испытываю дрожь

Знаю я, что в той стране не будеn
Этих нив, златящихся во мгле
Оттого и дороги мне люди,
Что живут со мною на земле.

Зараз мы зыходзім усе патроху

Зараз мы сыходзім усе патроху
Ў той край, дзе цішы мілай гладзь
Можа быць,ужо хутка мне ў дарогу
Тленныя пажыткі пазбіраць

Мілыя бярозавыя гушчары, ды годзі
Ты, зямля, пяскі, што без вады
Перад гэтай процьмай якія сыходзяць
Я не ў сілах захаваць нуды
 
Я кахаў занадта ў гэтым свеце
Ўсё, што душу захінае ў плоць
Свет асінам, што, кідаюць вецце,
У ружовую загледзеўшыся водзь.

Шмат я думак у цішыні прадумаў,
Песень шмат, што пра сябе я склаў
І на гэтай на зямлі панурай
Быў шчаслівы, дыхаў, жыў і дбаў.

Шчаслівы, што цалаваў я жанчын,
Камячыў кветкі, валяўся на траве,
І зверыну, як братоў нашых меншых,
Ніколі я не біў па галаве

Ведаю, што не квітнеюць там гушчары,
Не звініць лебядзінай шыяй жыта
Перад процьмай, што сыходзіць той пары
Выпрабоўваю сябе нібы-та.

Ведаю я, што ў той краіне не будзе
Гэтых ніў, што золатам  пайшлі,
Вось таму мне даргія людзі,
Што жывуць са мною на зямлі.

   Перевод на белорусский язык Максима Троянович