Вакно памяцi

Мой родны лес - мой лес тучанскі,
Хоць ты далека, ды са мною
Ідзеш дарогаю зямною
І ўваскрашаеш дух паганскі!

Шлюць мне вітанні дуб і сосны,
Чаруюць цішай елак шаты,
Ласіха там, з ёй лось кашлаты,
Там тчэ павук для мухаў кросны.

Асіннік выбег на ўзгорак,
Дзе колісь лес шумеў стары.
Вяліся ў лесе тым звяры,
Мільгалі  аганькі вавёрак.

Дрыжэў ад страху ліст асінак
Нібы яны шапталі ўслых,
Як чорт павесіўся на іх -
Такі вось страшны ўспамінак.

Далей на ўзгорку, ля дарогі,
Між  рэдкіх хвоек семянных,
Што вышынёй займалі дых,
Узрос бярэзнік беланогі.

У тым лапіку з асін, бяроз,
Расло лісічак, бабак многа,
Стаяў краснагаловік строга,
На мурагах грыб польскі рос.

Далей пад елкамі, дубамі
Баравікоў быў белых рай
І рыжыкаў жаўтлявых зграй,
Што ў кош дзіцячы лезлі самі.

Рака на поўдні агінала
Алешнік і лазы кусты,
Там камарыны піск густы
Бабра хацінка ледзь трывала

За лесам сонейка ўставала,
На Доўгім лузе чэмер рос.
Дзятва пад роўны посвіст кос
У лес па ягады спяшала.

Майго дзяцінства лес чароўны,
Ты праз усе жыцця гады
Мне дараваў глыток вады,
Што быў надзей і планаў поўны!

К табе, як бы ў царкву іду,
Маліцца, хоць ссівелі скроні,
І  ўжо не хлапчука далоні
З рачулкі чэрпаюць ваду.

Прабач, што так не быў даўно
І не судзі душу так строга,
Яна змарылася, нябога,
У памяці глядзець вакно.