Сергей Есенин. Шёл Господь. Рус. Бел
Выходил он нищим на кулижку.
Старый дед на пне сухом в дуброве,
Жамкал деснами зачерствелую пышку.
Увидал дед нищего дорогой,
На тропинке, с клюшкою железной,
И подумал: "Вишь, какой убогой,-
Знать, от голода качается, болезный".
Подошел Господь, скрывая скорбь и муку:
Видно, мол, сердца их не разбудишь...
И сказал старик, протягивая руку:
"На, пожуй... маленько крепче будешь".
Ішоў Бог
Ішоў Бог катаваць людзей у любови,
Выходзіў ён жабракам на кулижку.
Стары дзед на пні сухім у дуброве,
Жамкал дзёснамі зачерствелую пампушку.
Убачыў дзед жабрака дарогай,
На сцяжынцы, з клюшкаю жалезнай,
І падумаў: "Бач, якой убогай,-
Ведаць, ад голаду пампуецца, болезный".
Падышоў Бог, хаваючы скруха і пакуту:
Відаць, маўляў, сэрцы іх не абудзіш...
І сказаў стары, працягваючы руку:
"На, пажуй... трошкі мацней будзеш".
Перевод на белорусский язык Максима Троянович
Свидетельство о публикации №120020110185