***
Гарыць ліхтар. І свежы ветрык вее.
І недзе там ты спіш, мая завея.
Твой круглы твар, як сонейка зямное.
Чаму, скажы, ты сёння не са мною?
Я не магу сказаць табе “кахаю”,
Я проста цябе вельмі паважаю.
Але калі на небе поўны месяц,
Дык ногі самі снег да хаты месяць,
Дзе ты жывеш, да той далёкай хаты…
Дык хто ў такім каханні вінаваты?
Ці я, стары паэт, ці ты, паслухай,
Што поўніш увесь свет чароўным духам
Жыцця свайго, такога незямнога?
Дык не шукай, прашу цябе, другога.
26. 01. 2020 г.
Гарыць лiхтар. I свежы ветрык вее...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2020
Свидетельство о публикации №120012600718
Свидетельство о публикации №120012600718
Рецензии