Юлия Набатова. Возможно, жизнь - лишь дым от сигар
Того, кого мы называем Богом.
А он грустит, что жалуемся много
И слышать правду не хотим в ответ.
Он видит все и знает наперед,
Но сам порой по-детски верит в чудо.
А мы плутаем в жизни, как в Бермудах,
Надеясь, что однажды повезет.
Мы бегаем, как белки в колесе,
Не замечая, как цветет подснежник,
Как небо обнимает пересмешник,
Как ягоды купаются в росе.
То спорим, то ругаемся в сердцах,
Растрачивая жизнь на обиды.
А всюду божьи знаки, как флюиды,
Всевышний посылает без конца:
Вот ветер приласкал сирени куст,
Синичка под окном запела звонко,
Склонилась мать, баюкая ребенка,
А дождь рассыпал нить прозрачных бус...
Давай почаще замедлять шаги,
Сменив девайсы на живые встречи,
Друг друга чаще обнимать за плечи,
Прощать обиды и прощать долги.
Давай не тратить жизнь на пустоту,
Ведь жизнь одна и очень быстротечна!
Так наслаждайся солнцем, ветром встречным
И избегай тоску и суету.
Не пропусти сиянье ярких звезд -
Творец их зажигает неустанно,
А утром, когда небо чуть туманно,
Птенцы взлетают из уютных гнезд.
И радугу рисует небосвод,
Цветов и трав пьянящих ароматы
Наполнят воздух, с криками пернатых
Придет весна, танцуя хоровод.
Возможно, жизнь - всего лишь пара строк,
Для каждого написанные Богом.
Он то смеется, то взирает строго,
Пытаясь нам преподнести урок.
Он видит все и знает наперед,
Но сам порой по-детски верит в чудо,
И даже в то, что не предаст Иуда,
И в то, что верба снова зацветет.
Магчыма, жыццё - толькі дым цыгарэт...
Магчыма, жыццё - толькі дым цыгарэт
Таго, каго мы завём Богам.
А ён журыцца, што жалімся шмат
І чуць праўду не жадаем у адказ.
Ён бачыць усё і ведае наперад,
Але сам парой па-дзіцячаму верыць у цуд.
А мы блудзім у жыцці, як у Бярмудах,
Спадзяючыся, што аднойчы павязе.
Мы бегаем, як вавёркі ў коле,
Не заўважаючы, як квітнее пралеска,
Як неба абдымае перасмешнік,
Як ягады купаюцца ў расе.
То спрачаемся, то лаемся ў сэрцах,
Марнуючы жыццё на крыўды.
А ўсюды божыя знакі, як флюіды,
Усявышні пасылае без канца:
Вось вецер прылашчыў бэзы куст,
Сінічка пад акном заспявала звонка,
Схілілася маці, люляючы дзіця,
А дождж рассыпаў нітку празрыстых караляў...
Давай часцей запавольваць крокі,
Змяніўшы девайсы на жывыя сустрэчы,
Адзін аднаго часцей абдымаць за плечы,
Прабачаць крыўды і прабачаць абавязкі.
Давай не марнаваць жыццё на пустэчу,
Бо жыццё адна і вельмі хуткабежная!
Так атрымлівай асалоду ад сонцам, ветрам сустрэчным
І пазбягай нуду і мітусню.
Не прапусці ззянне яркіх зорак -
Творца іх запальвае нястомна,
А раніцай, калі неба ледзь імгліста,
Птушаняты ўзлятаюць з утульных гнёздаў.
І вясёлку малюе небасхіл,
Кветак і травы п'янлівых водары
Напоўняць паветра, з крыкамі птушак
Прыйдзе вясна, танчачы карагод.
Магчыма, жыццё - усяго толькі пара радкоў,
Для кожнага напісаныя Богам.
Ён тое смяецца, тое пазірае строга,
Спрабуючы нам паднесці ўрок.
Ён бачыць усё і ведае наперад,
Але сам па-дзіцячаму верыць у цуд,
І нават у тое, што не здрадзіць Юда,
І ў тое, што вярба зноў заквітнее.
Перевод на белорусский язык Максима Троянович
Свидетельство о публикации №120012308372