У нясчасц - счасце

Калі да знясіляння не працую,
У галаву лезуць дрэнныя думкі:
Не тужу, што часіну марную,
Зубы звыклі "крэпкая хрумкаць".
На вуснах крывыя ўсмешкі:
Вельмі шмат ад жыцця патрабую,
Іранізмам вакол абвешаны,
Пішу верш - скраў задуму чужую,
Быццам праблем стала меньш..
Ёсць жа людзі, без кампрамісаў:
На першым плане - самасвядомасць,
Іх не займая, чужая бялізна,
Хутка рухаюць - не рухомае.
Мне ля іх, не стаяць і блізка!
Сваруся, гайсаю, а вочы пустыя,
Што возьміш - стары семяннік!
Голас не жывы, смурад густы
І так я да гэтага звык,
Што нават застрала пад дыхам.
Спачування сабе не прашу
Павагі, а ні на шэлег.
Нетры патаеннага -падварушу,
Не з таго боку,прышеляц.
Вароннім карканнем,аглушаны,
Крык страсны і таямнічы,
І прыпыніцца,ён прымушвае,
Прапаноўвае: змяні аблічча.
О! Як за многа фантазіі,
Псуе канкурэнцыя,справу:
Нявошта нікога ніўразіў?
На гэта ні маю права?
Воляй сваёй, ці капрызам лёсу
Можна змяніць, пакуль жывы!
І інтарэс,паменшыць стосы
Весялей ў душы зажыў.
Знемагаю, у жыцці ачмурэлым!
Куды цягне і што патрэбна?
Цягне голля, камель абгарэлы,
Спакой не прыносіць паветра.
Будзімір, крычыць з далячынь,
Не дае суступіць і паўметра:
Аддай ад Неба, ключы!
Не капайся ў чужых нетрах!
Лямантуюць горкі і паўзгоркі:
Агенчык загіне ад подыху ночы,
Глядзі на неба, падкажуць зоркі:
Чым сабе зможаш дапамагчы.
Навошта хлусіць, чуўшы салаўя?
Як можна верыць, гэтай хлусне?
Не чырванеў і агнём не сіяў,
Жыццё цякло,нібы ў сне!
Душа над вадой- у бяздонні,
Між зямлёй і небам - дагары.
Бярбенцам, затануўшым ў рацэ "Словяц"
І не каснецца "дна", да той пары,
Пакуль туман, аблічча не схароніць!
Самотная істота- чалавек!
Но,цень ад постаці,нясе на неба.
Не дано, знайсці ад адзіноты,лекі
Адчужнасць дасканалая,бязмежная
І дробныя ўсе правілы да здзекаў.
Цяжка калі ўвесь свет, як здзек!
Трэба дзіва, хоць маленькае зрабіць...
Узнікне Свет, а з ім і чалавек!
Шчасце вялікае,працягне сваёй ніці.
Дзіва не бывае на Зямлі?
Рукі,зламаюць шыю,лёсу!
Шлях такі, людзі прайшлі
І мне,таксама давялося.
Гарлае Будзімір - чырвоны гребянь!
Я, з рання - вартавы, на плоце!
Ніхто, паэту - не патрэбен,
Знайшоў,ён счасце -ў адзіноце!