I прыйдзе дзень, i прыйдзе час,
Калi нас больш не стане,
Зямля крутнецца яшчэ раз,
Мы ж знiкнем у тумане.
I будзе ўсё, як i тады,
Да нашага стварэння,
Не зменьшым мы свае хады
Ў другое вымярэнне.
Мы вернемся ў "Былое" зноў
З прайшоўшага "Цяпер",
З сустрэч, расстанняў, слёз i слоў:
"Чакай мяне i вер!"
Зьнiкаюць целы, але час
Тры мае вымярэннi.
А можа ў "Будучынi" нас
Душ нашых стрэнуць ценi.
I мы, забыўшы войнаў жах
I рознасць нашых моў,
Убачым радасць у вачах,
Сусьвет кахання слоў.
Бо нам каханне моц дае
Збыць зло i боль вайны,
Яно жывой вады налье,
K жыццю ўзродзiць сны!
Прычына войнаў - гэта плоць.
Душа ж яе не мае
I бясьцялесна яна хоць,
Ды целам упраўляе!
Яна гармонiю дае
Пачуццям у жыццi!
Няма нам сэнсу без яе,
Да мэты каб iсьцi!
Як прыйдзе развiтання час,
Яго мы прывiтаем,
Бо ёсць душа i з ёй якраз
Мы несьмяротнасць маем!
Неумiручасць душы
© Copyright: Станислав Шастак, 2020
Свидетельство о публикации №120011706345
Свидетельство о публикации №120011706345
Рецензии