Михась Башлаков. Лельчицы... Дубы...

Лельчицы... Дубы как на ладони...
Речка Уборть тянется к шоссе.
На рассвете тихо ходят кони,
Оставляя след свой на росе.

Через поле в лес зелёно-синий
Убегают с гулом провода. –
Крик им откликается гусиный,
И кипит под крыльями вода.

Только гуси не взлетят высо́ко,
И падёт бессильно крик лугов.
Облаков седая поволока
Поплывёт над заревом дубов.

Поплывут без них на юг далёкий...
А гусям – в деревне зимовать.
На кормёжку и сарай убогий, –
Это ж надо! – небо променять!..

А оно окрест такое синее –
Коль глаза такие – кто уснёт?..
Шорох крыльев над белёсым инеем...
Только сильных небо признаёт!..

Перевод с белорусского


Міхась Башлакоў

* * *

Каля Лельчыц, дзе дубы гамоняць,
Рэчка Убарць сінізну нясе,
На світанні ходзяць ціха коні,
Кінуўшы адбітак на расе.

І праз луг кудысьці ў далячыні
Уцякаюць з гудам правады.
Адклікаецца ім крык гусіны,
Адарваўшы крылы ад вады.

Толькі гусі не ўзляцяць высока,
I ўпадзе ў адчаі крык далоў...
Белыя жаданыя аблокі
Паплывуць над зарывам дубоў.

Паплывуць без іх у край паўднёвы...
А гусям у вёсцы зімаваць.
На харчы і на хляўчук сасновы,
Гэта ж трэба, неба прамяняць!..

А яно сягоння сіне-сіняе...
Каб такія вочы — не заснуць...
Шоргат крыл над прыдарожным інеем...
Толькі дужых высі прызнаюць!..