Елена Ларская. Прорастаю... Рус. Бел

Я врастаю в плоть земную снами,
Заплутав в безвыходной хандре,
Лоб кропит ноябрьскими дождями,
На открытом ветреном одре.

Навалилось тяжким грузом небо,
Давит удушающей тоской.
Злой Борей с утра справляет требу
По моей душе... за упокой...

Поздняя затерянная осень,
Стылая предзимняя пора.
Голый лес в усталом безголосье
В изморози ёжится с утра...

Вот и я в сырую осень вмёрзла,
Проживая в тягостном бреду.
И менять что либо в жизни поздно,
Разменяв последнюю версту.

Тащатся года печальным цугом...
Но всё чаще вижу в полусне -
Прорастаю в яблоневых вьюгах,
Растворяюсь в майской вышине...

Прарастаю...
 
Я ўрастаю ў цела зямное снамі,
Заблукаўшы ў бязвыхаднай маркоце,
Лоб крапіць лістападаўскімі дажджамі,
На адкрытай легкадумнай ноце.

Навалілася цяжкім грузам справа,
Душыць задушлівай нудой.
Злы Барэй з раніцы спраўляе адправу
Па маёй душы... за спачын мой...

Позняя закінутая восень,
Стылая перадзімовая пара.
Голы лес у стомленым безгалоссі
Ў намаразі курчыцца з раніцы...

Вось і я ў волкую восень умерзла,
Пражываючы ў цяжкую нуду.
І змяняць што ў жыцці ўжо позна,
Размяніўшы апошнюю вярсту.

Цягнуцца гады цугам хмурым...
Але ўсё часцей бачу ў паўсне -
Прарастаю ў яблыневых віхурах,
Раствараюся ў травеньскай вышыне...

   Перевод на белорусский язык Максима Троянович