Вогнішчам акутаны твар зямлі.
Вогнішча гэта мы раз'юшылі.
На твары зямлі мы ўсяго мурашы.
Не маем сэрца, не маем душы.
Згубілі свой твар, нават вочы не ззяюць.
Толькі глянем у іх - сэрца жахі хапаюць.
Скупыя, прамыя, не маем нічога,
Нічога не маем на сэрцы святога.
Гідоцце жыве, а мы за ім гінем.
Не помнім, што завемся мы - людзі.
Навошта. Усе і так добра будзе.
Сказаць вам навошта жыве чалавек?
Как не быў на зямлі пустым яго век!
Аднак вогнішча паліць, дапамогі не будзе!
Пакуль не ўспомнім, што завемся мы - людзі!
Вогн шчам акутаны твар зямл
© Copyright: Лёша Ясько, 2020
Свидетельство о публикации №120010309287
Свидетельство о публикации №120010309287
Рецензии