Лic

Ля сініх водаў затуманенай ракі,
Дзе прамяні яшчэ паветра не прагрэлі,
Хадзіў па мокрым моху ліс, але які!
Кавалкі поўсці нібы недзе абгарэлі,

Крывавых плямаў на баках і галаве
Хапае, быццам гэтай ноччу была бойка,
І кроплі чырвані на ранішняй траве
За ім блішчаць, сліна цячэ, худы як хвойка.

Ён быў нядаўна самым спрытным за ракой,
Выпрабаваны быў марозамі і бурай,
Хто б мог падумаць, што сыдзе яго спакой
І прыйдзе боль з пякучым холадам па скуры.

Хто б мог падумаць, калі ён за мамай бег
Ў часы пушыстага лісінага маленства –
Што на рудую галаву нібыта снег –
Ўпадзе, прычэпіцца праклятае шаленства.

І хутка бегаць – што ёсць сілаў – і крычаць
На страшнай, гучнай неўласцівай яму мове,
То хоча скокаць ці то ўкопаным стаяць,
Пясок глытае і траву адначасова.

Зялёна-жоўты каламутны яго зрок
Ужо зусім лісіным шляхам не кіруе.
Баліць усё, ківае звера з бока ў бок.
І быццам неяк ён апомніцца спрабуе,

І быццам нейкі лнцужок яго вядзе
Па нешырокай натаптанай шэрай сцежцы
Туды, дзе пахне смачным дымам, – да людзей.
Мо тут ратунак ад бяды знайдзе нарэшце.

З крывавым следам і хрыпеннем падляцеў,
Пагрыз платы - падраў-паеў сухога дрэва.
І ўрэшце рэшт знайшоў ратунак, як хацеў:
Ад гучных стрэлаў боль сышоў пад стогны-спевы.

Ў вялізным летапісе з’яваў і падзей
Ля сініх водаў, затуманеных бяз меры,
То будзе першы запіс справы ад людзей,
Што прынясла карысць забітым стрэльбай зверам.