Госцем модна быць вясной

А зiма мяце, бушуе,
Разгулялiся вятры.
Сэрца б`ецца, панiкуе,
Разрываецца знутры.

Снегам сэрца засыпае
Ды страшэнным халадком
Мне нутро перабiрае
Тым калючым вецярком.

Тэлефон даўно не звонiць,
Не завуць мяне на чай,
А зiма мне балабонiць:
Цiха, цiха засыпай.

Не! Не трэба! Не хачу я
У сумётах тых спачыць.
Сiлы будуць! Iх знайду я!
Каб усё там растапiць.

Прымасцiлася ля свечкi
Прагарэўшай так даўно.
Свае горкiя славечкi
Разлiваю, як вiно.

А яна гарыць i ззяе,
Раздае кругом  цяпло.
Ад брыдоты ачышчае,
Дарыць ласку i святло.

Яе полымя iскрыцца,
Лшчыць сэрца зыркi свет.
Так i хочацца забыцца
Ды схавацца ў цёплы плед.

Лье агонь яна, як рэчку,
Аблiвае ўсё цяплом.
Так удзячна я за свечку
З цудатворненькiм святлом.

Стала плавiць тую льдзiнку,
Што на сэрцы у мяне.
Я заўважыла травiнку,
Як з пад шатаў тая б`е…

Да  мяне спяшае лета!
Кветкi ў сэрцы расцвiтуць.
Дзякуй, Бог, табе за гэта,
Не хачу ў слязах тануць.

Тэлефон на кухнi звонiць
I завуць мяне ў кiно.
Песню салавей заводзiць,
Я любуюся ў акно.

Не! Не крыўджуся, бо знаю:
Госцем модна быць вясной.
Я зiмой i не чакаю,
Плакаць мне смялей адной.