Саромячыся мабыць слёз сваіх,
І слоў апошніх, што былі так трэба,
Мы, нібы, адвярнуліся ад іх,
Утаропіўшыся позіркамі ў неба.
Калі ж падзей тых згас апошні жар,
І мы адчулі- прыкра неяк стала.
У гурце тым, яго надзей і мар,
Ягоных вершаў нам не даставала.
Зрабіўшы колісь той апошні крок,
Застаўся ён для часу непакорны.
Калючы- непрыглажаны радок,
Той, чалавечай, мужнасцю ўзорны!
Успамiны аб Буткевiчу М. А
© Copyright: Владимир Зезюлин, 2019
Свидетельство о публикации №119122407986
Свидетельство о публикации №119122407986
Рецензии