Спыніся, ну хоць на хвіліну,
Мая летуценная мара,
Цябе пакахаў я, дзяўчына,
І сэрца палае пажарам.
Дазволь мне прызнацца ў каханні
І дай на ўзаемнасць надзею,
На хуткае наша спатканне...
Пра большае – марыць не смею...
Дазволь пакахаць твае мары,
Пяшчотай кранаючы сэрца.
Я ў думках цябе абдымаю
А ты, летуценніца, збегла.
Дазволь я цябе намалюю,
Прыгожай, яскравай и мілай.
А ты нада мною жартуеш,
Збягаеш па скошанай ніве.
У снах я цябе зацалую,
У чоўне на возеры сінім...
А ты нада мною жартуеш
І ў сне уцякаеш імкліва.
А мне нагадала цыганка,
Што будзе каханне без меры.
І мне зноў не спіцца да ранку,
Ад гэтай неспраўджанай веры.
Летуценнiца...
© Copyright: Тамара Семашко, 2019
Свидетельство о публикации №119121310166
Свидетельство о публикации №119121310166
Рецензии