Иосиф Бродский. Ни страны, ни погоста. Рус. Бел

Ни страны, ни погоста
не хочу выбирать.
На Васильевский остров
я приду умирать.
Твой фасад темно-синий
я впотьмах не найду.
между выцветших линий
на асфальт упаду.

И душа, неустанно
поспешая во тьму,
промелькнет над мостами
в петроградском дыму,
и апрельская морось,
над затылком снежок,
и услышу я голос:
- До свиданья, дружок.

И увижу две жизни
далеко за рекой,
к равнодушной отчизне
прижимаясь щекой.
- словно девочки-сестры
из непрожитых лет,
выбегая на остров,
машут мальчику вслед.

 ***

Ні краіны, ні пагоста
не жадаю выбіраць.
На Васільеўскі востраў
я прыйду паміраць.
Твой фасад цёмна-сіні
я ўпоцемку не знайду.
паміж выцвілых ліній
на асфальт упаду.

І душа, нястомна
спяшаючыся ў цемру,
прамільгне над мастамі
ў петраградскім дыму,
і красавіцкая імжа,
 снег лажыцца на брук,
і пачую я голас:
- Да спаткання, сябрук.

Два жыцця, дзве Айчыны
за далёкай ракой,
абыякава чынна
прыціскаюся шчакой.
- нібы дзяўчынкі-сёстры
з непражытых гадоў,
выбягаючы на востраў,
услед махаюць наноў.

     Перевод на белорусский язык Максима Троянович