***

            Галіна Каржанеўская

* * *
               З нагоды адной вечарыны

З калодзежа пад назвай “маладосць”
Жывой вадзіцы мы не зачарпнулі.
Быў кожны на імпрэзе гэтай госць.
Штось згадвалі,
але сябе не чулі.

Няўжо мы так далёка адышлі
Ад тога – ў Каралішчавічах – лесу,
Што аб’яднаць на вечар не змаглі
Уласнага – з агульным інтарэсу?

У Гомлі засталася Ніна Шкляр,
Марыі пабаяліся марозу,
А ён шчыпаў, лютуючы, мне твар,
І ў Фелікса былі ад ветру слёзы…
1.02.2014


                Ніна Шклярава
Адказ
        Галіне Каржанеўскай
 і семінарыстам- каралішчаўчанам

Так, адышлі далёка мы, далёка…
                Над Церухой цярусяць снег аблокі,
                Даўно засыпаны усе сляды
                І нашыя юнацкія гады.
                Але ж агонь кастра радкамі тлее,
                Хаця і не гарыць, але ж падзея
                Усё-ткі адбылася, хоць і ў Гомлі
                Я засталася, але добра помню
                Жуковіча і Фелікса Баторына,
                Насустрач - басанож, мароз, як сцёрань!
                Але ж ратуе словам, як заўжды
                Нас Анатоль Вярцінскі, не бяды,
                Што голас і рука дрыжаць у часе,
                Агеньчык  разгараецца, не гасне,
                І цепліцца надзея, як тады,
                Што гэта стрэча, як глыток вады
              Для сэрца хворага з юнацтва песняй,
              Якую не забылі і пранеслі
              Праз дым бясчасся, моладзі ўручылі,
              І песня зноў расправіць свае крылы,
             А гэта значыць, нашы запаветы,
             І мы з табой, не канулі у Лету.