Дзве вярбы
Плыве сярэбранае неба
Над галавой маёю срэбнай.
А мне нічога больш не трэба,
А толькі – каля грэблі вербы:
Дзве тыя ніцыя вярбы,
Што зіхацелі і гарэлі,
Калі ішоў я па грыбы.
Сваёй лістотай сэрца грэлі
Мне дзве паніклыя вярбы.
Плыве сярэбранае мора
Над вербаў золатам апалым.
І вербы сумныя – о, гора! –
Са мною размаўляюць стала...
Вось так у момант у любы
Дзве тыя ніцыя вярбы
Апошні ліст на грэблю скінуць
І да вясны сваёй застынуць.
05. 11. 2019 г.
Дзве вярбы
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2019
Свидетельство о публикации №119110505985
Свидетельство о публикации №119110505985
Рецензии