Сумны санет
Брыду па лесе сонечным панура,
Гляджу на мох, дзе стыне мой абрыс.
Нязначны я паэт! Літаратура –
Нябожчыца: ёй горла перагрыз
Паэт вялікі, добра, хоць бяскрылы,
Які штодзённа ў вершах сее грэх.
Яму пляваць на плач людскі і смех,
Ў яго даўно ў пушку душа і рыла.
І толькі й чутны голас галубіны,
Калі варкуе ён. А я – сарока,
Што адкрывае новыя глыбіні.
Няма ў Айчыне праўды і прарока.
Я ж застануся хіба у вяргіні,
Што звесіла галоўку адзінока.
03. 11. 2019 г.
Сумны санет
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2019
Свидетельство о публикации №119110306233
Свидетельство о публикации №119110306233
Рецензии