Майя, скажи мне,
Ответь, Манана,
Где ваша кротость,
Как без неё нам?
Екатерина,
Марфа и Нина,
Мир наш подлунный
без вас -
пустыня.
Утро в Тбилиси,
Зори над Картли -
Вашей лишились
царственной стати!
Вновь ли скрестим за вас сабли в дороге
И в вашу честь осушим ли роги?
Гости в окне вы ночью отныне,
Лишь лунный свет в кабинет мой хлынет...
Мнится тогда:
Небесные полосы -
Это ваши
Рассыпались волосы
И, как венец, сверкают далече...
Счастлив услышавший ваши речи,
Кто сладость губ под сенью серёжек
Тайно испил - однажды, быть может.
Я бы убить его мог, ревнуя,
Но стал он голубем от поцелуя...
Знаю, найдёте сердцу отраду,
А улыбаться вам мне не надо,
В волнах шелков захлебнусь от горя -
Трудно уплыть из вашего моря!
С вами фрегат мой врежется в скалы,
Не догадавшись, куда причалил!
Екатерина,
Манана,Нина,
Мир наш подлунный
без вас -
пустыня.
Георгий Леонидзе - Майя, скажи мне
© Copyright: Ирина Санадзе, 2019
Свидетельство о публикации №119102806528
Свидетельство о публикации №119102806528
Рецензии
გიორგი ლეონიძე - მაია, მითხარ
მითხარ, მაია,
მითხარ, მანანა,
დღეს სადღა არი
თქვენი მშვენება?
ან უთქვენობით რა გვეშველება?
მითხარი, ნინა,
ეკატერინა,
შვიდი ნაწნავი რომ გერტყა,
მართა, ―
ნუთუ აღარ ხართ
ამქვეყნად მართლა?
და ან უთქვენოდ
რაღა ფასი აქვს
თბილისის დილას,
ქართლის ალიონს?
ვინ ამოსწიოს ხმალი კვლავ თქვენთვის,
ან ყანწი თქვენთვის ვიღამ დალიოს?
სტუმრები-ღა ხართ ჩემი სარკმელის ―
როცა მოსკდება მთვარის ნამქერი...
მე თვითეული ზოლი მთვარისა
თქვენი დალალის ჩქერი მგონია...
და მეხარბება მე მათი ბედი,
ვისიც იყავით შარავანდედი,
ვისაც თქვენი ხმა გაუგონია...
თქვენი საყურის ჩრდილის ქვეშ ტუჩი
ვინც ერთხელ ჩუმად, გინდაც ფარულად
ციურ სიტკბოთი ჩაიტკბარუნა.
მე მას მოვკლავდი! მაგრამ რა ვუყო,
უკვე ამ კოცნით ქცეულა მტვრადა...
ახლა ვის გინდათ გული გაუყოთ,
მე რათ მიღიმით, მითხარით, რათა?
თქვენს აბრეშუმთა ზვირთში ვიხრჩვები,
ვაჰ, თქვენი ზღვიდან ვერ გამოველი!
არ ვიცი, როგორ გადაგირჩებით,
და დაღუპვასაც თქვენგან მოველი!
მანანა, ნინა, ეკატერინა,
შვიდი ნაწნავი რომ გერტყა, მართა,
ნუთუ აღარ ხართ ამ ქვეყნად მართლა?
Ирина Санадзе 28.10.2019 17:22 • Заявить о нарушении
მითხარ, მაია,
მითხარ, მანანა,
დღეს სადღა არი
თქვენი მშვენება?
ან უთქვენობით რა გვეშველება?
მითხარი, ნინა,
ეკატერინა,
შვიდი ნაწნავი რომ გერტყა,
მართა, ―
ნუთუ აღარ ხართ
ამქვეყნად მართლა?
და ან უთქვენოდ
რაღა ფასი აქვს
თბილისის დილას,
ქართლის ალიონს?
ვინ ამოსწიოს ხმალი კვლავ თქვენთვის,
ან ყანწი თქვენთვის ვიღამ დალიოს?
სტუმრები-ღა ხართ ჩემი სარკმელის ―
როცა მოსკდება მთვარის ნამქერი...
მე თვითეული ზოლი მთვარისა
თქვენი დალალის ჩქერი მგონია...
და მეხარბება მე მათი ბედი,
ვისიც იყავით შარავანდედი,
ვისაც თქვენი ხმა გაუგონია...
თქვენი საყურის ჩრდილის ქვეშ ტუჩი
ვინც ერთხელ ჩუმად, გინდაც ფარულად
ციურ სიტკბოთი ჩაიტკბარუნა.
მე მას მოვკლავდი! მაგრამ რა ვუყო,
უკვე ამ კოცნით ქცეულა მტვრადა...
ახლა ვის გინდათ გული გაუყოთ,
მე რათ მიღიმით, მითხარით, რათა?
თქვენს აბრეშუმთა ზვირთში ვიხრჩვები,
ვაჰ, თქვენი ზღვიდან ვერ გამოველი!
არ ვიცი, როგორ გადაგირჩებით,
და დაღუპვასაც თქვენგან მოველი!
მანანა, ნინა, ეკატერინა,
შვიდი ნაწნავი რომ გერტყა, მართა,
ნუთუ აღარ ხართ ამ ქვეყნად მართლა?
Ирина Санадзе 28.10.2019 17:22 • Заявить о нарушении