Надзе Кухар

Ад брата Толі на добрую долю,
Да шасцідзесяцігоддзя Надзеі Кухарчук.

Табе шэсць дзясяткаў!
Давай для парадку
Асноўнае ўспомнім.
Пачуцці згараюць,
Жыццё прападае
Дымамі праз комін.
Што нам застаецца?
Ды памяць у сэрцы,
І вопыт душы.
Гасподзь так задумаў,
Напэўна таму мы
Прыходзілі жыць?

***
Надзея Палеская з доўгай касою
Калісьць на журфаку свяціла красою.
І хлопцы-малойцы, нібы матылькі,
Ляцелі завабна ў яе асялкі.
Без ліку было тых хлапцоў, да халеры,
Пакуль не з’явіўся прад Надзяй Валера.
“Надзею я маю, каб жонкаю Надзя
Мне стала…
-Вось гэта падзея! – Надзея сказала, --
Не супраць, канешне, -- куды ж нам спяшыць?
Ідзі, мой харошы, пакуль паслужы…
Прайшло два гады і Надзея чакала
Салдата свайго на пероне вакзала.
(У вашым сямейным архіве ў альбоме
І картачка ёсць, дзе яна на пероне).
Як толькі вярнуўся Валерычак з войска –
Вяселлейка зладзілі тут жа па-свойску
І будні пайшлі без ліхога геройства:
Таццяна, Наташа, Арцемій і Лера –
Вось так распладзіліся з Надзяй Валера.
Віншую, сястрыца, (Талстушка) цябе з юбілеем!
На сёмы дзясятак унукі сагрэюць,
На восьмы дзясятак, або на дзевяты,
Хай праўнукаў будзе паўнюткая хата!
Здароўя, даброццяў і грошай багата,
Абы не пакінуў сямейства Гасподзь,
Бо не на мякіне будуюць гасподу.
І Госпада ты не пакінь!
Амінь!!!