Высякаюць лясы, высякаюць…
Кажуць, быццам, паеў караед…
Сок з пянёчку жывога сцякае -
Так жыцце пакідае свой след.
Як балюча!.. Як прыкра і горка
Назіраць за пянькамі ў бары.
Збеглі вожыкі, лісы, вавёркі…
Нават сонца смуткуе ў гары.
Я таксама смуткую, калісьці
Грыбавала ў былыя часы...
Як з навалы знайсці гэтай выйсце?
Як спасці нам Радзімы лясы?
Кажаш дружа: «Пасадзяць лес новы?»
- А ці ведаеш колькі гадоў
Ён расце, каб стаць борам сасновым,
Каб ён змог зашумець тут ізноў?
Не багаты мы нафтай і газам.
Лес для нас - найкаштоўнейшы дар.
Веру - можна знайсці выйсце разам
Без такіх вось для лесу ахвяр.
Фота- интернэт.
Высякаюць лясы, высякаюць
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2019
Свидетельство о публикации №119102304860
Свидетельство о публикации №119102304860
Рецензии
Дзякую за верш! Хочацца падпісацца пад кожным радком. Балюча і горка... Ды грошы правяць, на жаль...
Клавдия Семеновна 23.10.2019 22:06 • Заявить о нарушении
Клавдия Семеновна 23.10.2019 22:06 • Заявить о нарушении