Людмила Козлова Кузнецова. Чужое выговаривая имя

Последний шмель – заблудший сирота –
Гудит в окне меж стёклами слепыми,
Скрипят железным воротом врата,
Чужое выговаривая имя.

Заброшен дом, но кто-то в нём живёт
Иль не живёт, лишь память прошлым дышит.
Портьер тяжёлый пыльный шевиот
Колышут расшалившиеся мыши.

Я в дом войду и сяду у окна.
Портьеру отведу, и там, далёко –
На фоне алом вспыхнут письмена.
И мне прочтёт их девица-сорока.

О чём они – волшебные слова,
Что Ангел начертал стило крылатым?
О том, что жизнь права и не права,
И все мы – Крысобои и Пилаты.

Вот здесь, вот в этой шепчущей глуши,
Слышны шаги – древнейший ход столетий.
И тихий плач неведомой души,
Потерянной давно в ушедшем лете.

Вечерний луч, карминовый фасад
И звездопад горючих Персеидов.
Здесь осень раздевает палисад,
Календы пересчитывая в иды.

Чужое вымаўляючы імя
 
Апошні чмель - аблуднейшы з сірот -
Гудзе ў акне між вокнамі сляпымі,
Рыпіць жалезнай брамы калаўрот,
Чужое вымаўляючы імя.

Кінута хата, але хтосьці ў ім жывёт
Ці не жыве, толькі ў мінулым памяць цішы.
Парцьер цяжкі пыльны шавіёт
Калышуць раздурэўшыяся мышы.

Я ў хату ўвайду і сяду задумённа.
Парцьеру адвяду, і там, далёка -
На фоне пунсовым успыхнуць пісьмёны.
Мне прачытае іх дзяўчына-сарока.

Пра што яна - чароўная глава,
Што Анёл напісаў сціло крылатым?
Пра тое, што жыццё права і не права,
І ўсе мы – Крысабоі  і Пілаты.

Вось тут, у гэтым глухім доме,
Чутныя крокі - найстаражытны ход сталецця.
І ціхі плач душы, што невядома,
Страчанай даўно ў якім леце.

Вячэрні прамень, кармінавы фасад
І зарапад гаручых Персеідаў
Тут восень распранае палісад,
Календы пералічваючы ў іды.


     Перевод на белорусский язык Максима Троянович