Усмешка
Перада мной: даўно забылася аб тым...
Ды як калісьці абяззброіць зноў усмешка
Твая. Зямному, пэўна, цяжка быць святым.
Падчас настойліва трымала позу крыўда:
"Няхай сумлення цвік праб'е яго наскрозь!"
А ты, як вынік пераможнага прарыву,
Блакітнавокасць той усмешкі нёс.
Было, што ў цемры пагублялі нашы сцежкі,
І паасобку кіраваліся ў хмызняк,
Тады хутчэй ты запаліў паходню ўсмешкі
На золку новага і радаснага дня.
І па жыцці заўжды нясеш усмешку сцягам,
Яна нібыта міратворчасці пасол.
Сцэнарый спрэчак застаецца без працягу
У цёмным лесе тых былых часоў.
10.10.2019 Ядвіга Доўнар(Кур'яновіч)
Свидетельство о публикации №119101604284
Спасибо, Ядвига, за глубину авторского посыла!
Духовной Вам радости жизни и творчества!
Анатолий Евстафьев 22.10.2019 09:51 Заявить о нарушении
Что касаемо искренней человеческой улыбки, без желчи сарказма и ехидства, то однозначно она обладает силой доверия и миролюбия.
Анатолий Витальевич, благодарна за теплоту ответа. С пожеланием здравствовать в радости, творить во вдохновении,
Ядвига Довнар 22.10.2019 12:13 Заявить о нарушении