Виктор Петрович Дронников. Лодочник. Рус. Бел

К нему не ходят на постой.
К нему ходить невесело.
И дом обходят стороной,
Страшась его профессии.

Он не был баловнем судьбы.
Живет один, как демон.
Он нынче делает гробы,
А раньше лодки делал.

Бывало, ночь дохнет грозой,
Все вымрет в околотке.
И только он на чей-то зов
Отважится на лодке.

Но как-то тайным подлецом
Был где-то оговорен.
И в ночь глухую под крыльцо
Подъехал «черный ворон».

Никто не знает, где он был.
В каких краях болотных.
Одно лишь знают, что гробы
Он делает добротно.

От той поры у старика
Осталась эта странность.
Когда ж вскрывается река,
Он запивает страшно.

И долго мается тогда,
Как будто что-то ищет.
Всплывают в памяти года,
Как лодки,— кверху днищем.

К стакану тянется рука,
А губы шепчут кротко:
— Вот посветлеют берега,
Подамся делать лодки.

Лодачнік

Не ходзяць на пастой, далёка,
Да яго хадзіць невесяла.
І хату абыходзяць бокам,
Страшачыся яго прафесіі.

Ён не быў пестуном лагуны.
Жыве адзін, як дэман адзінокі.
Ён і сягоння робіць труны,
Раней жа рабіў лодкі.

Бываюць  ночы з навальніцай,
Усё вымрэ ў акалодку.
І толькі ён на  покліч ніцы
Адважыцца ісці па лодку.

Але неяк у таемны ранак 
Быў некім гадам абгаворан.
І ў глухую ноч  пад ганак
Пад'ехаў "чорны воран".

Ніхто не ведае, дзе  быў.
У якіх краях глухіх, бяскроўных.
Адно,  там труны ён рабіў
І робіць сёння іх дыхтоўна.

Ад той пары ў старыка
Дзіўнасць прыкінецца такая.
Калі   раскрываецца рака,
Ён тады  страшна запівае.

І доўга мучыцца тады,
Бы штось  шукае з той пары.
Усплывае  памяццю бяды,
Як лодкі,-  у бераг дагары.

Да шклянкі цягнецца другі,
А вусны шэпчуць ціха ноткі:
- Вось пасвятлеюць берагі,
Падамся зноўку рабіць лодкі.

      Перевод на белорусский язык Максима Троянович