Адрыну, як вершы ў карзіну,
Фальшывы жэст,
Слоў жорсткасць таксама адрыну!
Адрыну злосці пратэст,
Здыму з аблічча павуціну,
Адну з прыліпчывых прывад,
Адрыну – сноў пустых вітрыну,
Зашклёнасць і вачэй парад,
Іх манекеннасць, бляск адрыну.
Адрыну рук нямілых стыласць,
Сяброў учарашнюю няміласць,
Іх погляд – нібы стрэл у спіну,
Іх усеадметнасць выжываць,
Чакаць і правіць каму трызну,
Быць тут, усюды і нідзе…
Бо той загінуць злыбядзе.
Касмічным зоркам памалюся,
Зямную палюблю мацней,
Нібыта ў ёй кахання зброя,
Адрыну свята недахопаў…
Ну а каханне, як мне з ёю?
Аслепну раптам, але мрою,
Шапчу: “Кахаю, Пінелопа!”.
Адрыну ўсё, лішэ не кіну
Цябе,
апошняя любоў.
Мне грэшнаму твой суд чакаці,
Бо засмучонасць твая – мука,
З табой апошняя разлука,
Ды не адрыну Зямлю – маці.
Первёл Максим Троянович
Анатолий Поперечный. Отброшу, как стихи в корзину
© Copyright: Максим Троянович, 2019
Свидетельство о публикации №119100202158
Свидетельство о публикации №119100202158
Рецензии
