***
А.
Поўня зноў вісіць над лесам.
Верасень кладзецца спаць.
Піша вершы паэтэса,
Хоча кнігу напісаць.
Піша вершы паэтэса,
Пра каханне марыць зноў.
Поўня срэбная над лесам –
Вось і ўся яе любоў.
Да яго імчыцца сэрца,
Каб пад поўняй пагуляць…
Выцягне вады вядзерца,
Прагна п’е, ідзе пісаць…
Пра каханне незямное.
Ён, на жаль, такі зямны!
Ў галаве адно і тое ж…
Верасень гартае дні.
І ляцяць яны ў турботах…
А калі ж ёй беднай жыць?
Зноў адна, праз дзень – субота.
Мо зямному пазваніць?
12 верасня 2019 г.
Поуня зноу вiсiць над лесам...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2019
Свидетельство о публикации №119091208645
Свидетельство о публикации №119091208645
Рецензии