Константы Галчиньски. Баллада о трепетных...
Послушайте, о детки
балладку об одетом:
Прижизненный кошмар,
мужчина с виду кислый
имел штанов пятнадцать пар
(или шестнадцать),
и все тряслись– не висли.
Наденет серые– дрожат,
гранатовые– также;
маренго свадебными
не дорожа–
трясутся даже!
Простой загадке нет цены:
мужчиной будь надеты,
как банный лист дрожат штаны–
чьих знамений заметы?
На людях было не с руки
как проклятому мачо:
за удивленьем– хохотки,
в финалах– смех до плача.
И наконец не помню кто,
старушка или тётя,
ему: «Мон шер, скажите стоп
бессмысленной заботе.
Три моря слёз вы пролили:
усохнете, голубчик.
Без них живите– клином клин:
в тепле бесштанным лучше.
Пусть у тебя всё впереди,
милашка ты трясучий,
купи халат и в нём ходи,
не хмурясь пуще тучи.
Да юбку выбери себе,
вуальку, зонтик, брошку–
и заживёшь не зная бед
как я вот, понемножку.
Есть много миленьких вещиц:
ресницы накладные–
свои пусти как кур в ощип,
чулочки заводные.
Усы-бородку не расти.
Где мода, помни, там и стиль.»
Оделся он иначе, но
гулял один пока темно:
без смысла и науки
халат дрожал как брюки
на дне большого сундука–
семнадцать пар– стоять, строка.
Да что там: трясся целый дом–
посуда чуть не билась,
на полках тёрся том о том
на чью, скажите, милость?
Конец балладки о штанах
несчастию едва ли;
как жизнь моя, она одна–
черёд её морали:
где Перемены на посту,
там схватки или прятки–
когда не крылышки растут,
дрожат штаны и пятки.
перевод с польского Терджимана Кырымлы
Ballada o Trzesacych sie Portkach
Posluchajdzie, o dziatki,
bardzo slicznej balladki:
Byl sobie pewien pan
na twarzy kwasny i wklesly,
mial portek z petnascie par
(a moze szesnascie)
i wszystkie mu sie trzesly;
Wlozy szare: jak w febrze;
wlozy granatowe: tez;
od slubu: jeszcze lepsze!
marango: wzdluz i wszerz.
Krotko mowiac, w ktorekoliwek portki
konczyny dolne wtykal,
to trzesly mi sie one
jak nie przymierzajac osika.
W ten sposob przez trzesienie,
pan zywot mial bardzo lichy,
bo wszedzie, gdzie wszedl, zdziwienie,
a potem smichy i chichy.
W koncu babcia czy ciocia,
juz nie pamietam kto,
powiedziala do tego pana:
«Chlopcze, ty uschniesz, bo
nad portek sprawa przedziwna
wylales trzy morza lez,
a znowu nie jest tak zimno,
wiec sprobuj chodzic bez.
Toc sa materialy urocze.
Toc sa, kochanie. Toc.
Ty kup sobie jakis szlafroczek
i w tym szlafroczku chodz;
lub od razu na zadek
kup sobie spodnic troszke,
a na wszelki wypadek
parasolke i broszke;
tez innych rzeczy mnostwo,
kocickie ochedostwo,
rzesy z drutu, najlony–
i juz bedziesz urzadzony,
a wasy sobie wyskub.
I tak wygladasz jak biskup.»
Kupil pan sobie szlafroczek,
chodzil w szlafroczku roczek,
ale tylko w ciemnosci,
bo i szlafrok trzasl mu sie w calosci;
a portki schowane w kredensie
tez sie nie zrzekly swych trzesien;
trzeslo sie calek mieszkanko,
kanapy i futryny,
bo to byl dom melancho
i bardzo cyko ryjny.
Tutaj sie konczy ballada
o portkach sie trzesacych,
z ballady moral gada,
moral nastepujacy:
Gdy wieje Wiatr Historii,
Ludziom jak Pieknym Ptakom
Rosna Skrzydla, natomiast
Trzesa sie Portki Pietakom.
Konstanty Ildefons Galczynski
Свидетельство о публикации №119082709012
Сергей Жигалин 12 29.08.2019 10:57 Заявить о нарушении