Памяцi Анатоля Пырко

*Стихотворение Виктора Голайды, посвящённое моему отцу


Тэлефонны званок
Зазвінеў раніцой, як набат,
Страпянулася сэрца,
Пайшоўшае рэзка на спад.
Пульс зайшоўся чаргою,
Нібыта той аўтамат –
Майго лепшага сябра
Сягоння навечна не стала.
Як?! Няўжо? Хіба можна?!
Ён так хатеў жыць!.. –
Суразмоўцу ў трубцы, што чую.
Але голас, што так
Тэлефоннай мембранай дражыць,
Прымушае паверыць
У сумную вестку такую.
Сябра мой!
Мой калега былы па пяру!
Ты быў сябрам усім,
Часта людзям зусім незнаёмым.
Бо знаходзіў ты словы,
Што і сёння за душу бяруць,
І рабіў чалавека за працу
Далёка вядомым.
Цябе ведалі ўсе:
І даярка, і трактарыст,
І жытнёвае мора
Табою апетага поля...
Ты быў добры настаўнік,
Як і добры быў журналіст,
Ды, напеўна, такая
На тое ўжо Божая воля,
Што паклікаў цябе
Да сябе ён у ангельскі стан,
Каб забыў назаўсёды
Свое ты жыццёвыя мукі.
Ты ўзняўся высока
І зоркаю талентаў стаў,
Зазвянеў цецівою-стралой
Напятага словамі лука.
Але час няўмольны,
Бо ён уладар
Над планетай усёй,
Уплятае у вечнасць
Імгненне касмічнае – годы.
Царства нябеснага табе
Жадаюць усе родныя і сябры –
На магіле твоёй, мы гаворым:
Паважаны наш Анатоль,
У нашай памяці, дарагі,
Ты будеш жывым назаўсёды!


22 августа 2019

Послесловие. Трагической датой смерти для моего отца стало 18 февраля 2013 года. Это стихотворение появилось в газете "Калiнкавiцкiя навiны" вскоре после траурного дня, а его автор – Виктор Голайдо, известный местный журналист и поэт, один из лучших друзей умершего. К сожалению, ныне и самого его уже нет в живых. Поэзия была опубликована своевременно, однако лично я узнал об этом лишь спустя шесть лет, когда дома у мамы просматривал старые фотографии. Из альбома неожиданно выпал вырезанный из газеты столбик текста и частица фото с названием. "Нужно опубликовать в интернете!" – озарила меня позитивная мысль – и я это делаю, улучив свободные минуты.