Было балюча- раз які,
Бо думкі нашы нібы хмары,
Плылі ў розныя бакі,
Глядзелі ў розныя абшары.
Не, не прыснілась пачуццё,
Не раз каханне нас яднала.
Ды збярагчы нам набыццё,
Дагэтуль так не шанцавала.
Патухлі зоркі тых начэй,
Заціхлі недзе навальніцы.
Мне не збіраць ўжо з вачэй,
Тваіх прыгожых, медуніцы.
І пачуццё- нібы сышло,
Ці мо ў лесе заблудзілась.
Цяпер у кожнага сваё:
Сваё жыццё, ды бога міласць.
Мо лепей так- паспрабаваць
У тых глыбінях разабрацца.
Каб па ранейшаму кахаць,
А не раз по раз сустракацца.
Медунiцы
© Copyright: Владимир Зезюлин, 2019
Свидетельство о публикации №119081207162
Свидетельство о публикации №119081207162
Рецензии