***
Памяці мамы
“А я склала сянцо сыраватае,
Яшчэ й плёнкай накрыла, бо дождж.
А яно пагарэла, праклятае.
Ды нічога не зробіш. Ну, што ж?
На узлеску, сынок, мо накосіш дзе,
Як нічога не скажа ляснік.
То на пожню, то з пожні так носішся,
А сянца на зіму таго – пшык!”
Хай бы склала сянцо сыраватае,
Хай бы дожджык яго прамачыў,
Ды расстанне настала праклятае,
Хоць я Бога аб іншым прасіў.
На узлесках і сена не косіцца,
І ляснік на той свет адышоў…
І сляза набягае і коціцца,
Што цябе не пабачу я зноў.
“Што ж ты склала сянцо сыраватае?
Што ж ты плёнкай накрыла? Згарыць!”
Хоць жыццё без цябе, як праклятае,
Але трэба, казала ты, жыць…
11. 08. 2019 г.
А я склала сянцо сыраватае...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2019
Свидетельство о публикации №119081109700
Свидетельство о публикации №119081109700
Рецензии