Зимние сумерки. Бледно-лимонная кромка
Нарисовалась на выцветшем буднично-сером.
Тени, качнулись, к земле припадая легонько,
Снова мечта воспарила к заоблачным сферам.
Лица пытаясь найти в заклубившемся дыме,
Я, как волшебные карты, пылинки тасую,
Хмурые дни безвозвратно стирая, отныне
Сумеркам верой и правдой служить обязуюсь.
Станут для глаз антидотом другие спектакли,
Я капелланом свершу в своём доме молебен,
Звёзд замерцают в ночи колдовские пентакли,
Не дожидаясь чернил, расплескавшихся в небе.
Призраки, пялясь, за серые спрячутся маски,
И пробегут между нами витальные волны,
Я, не скупясь, их привечу загадочной лаской,
Вечер коварно чиркнёт мне улыбкой притворной.
Медленно солнце погрузится в моря глубины,
Словно корабль, где гамлетов гложат сомнения,
И среди лилий вновь образ всплывёт голубиный,
Чтобы уже навсегда захлебнулась Офелия.
Валериан Гаприндашвили - Синаксарь сумерек
© Copyright: Ирина Санадзе, 2019
Свидетельство о публикации №119072102552
Свидетельство о публикации №119072102552
Рецензии
ვალერიან გაფრინდაშვილი - დაისების სინაქსარი
ზამთრის დაისი, უჩვეულო მისი თვისება -
როგორც ლიმონი ყვითელფერობს ძველი არშია.
ისევ საღამო აჩრდილებით მედაისება,
ისევ ოცნება აწყვეტილი მაღალ ქარშია.
მე თითქოს ვარჩევ გზააბნეულ კვმლში სახეებს,
თითქოს გამომყავს სახეები გრძნეულ მტვერიდან;
როგორც მერამლე ვანიავებ პირქუშა დღეებს
და ვარ მსახური დაისების ამიერიდან.
ავიცრი თვალებს და დავტვირთავ სხვა სპექტაკლებით,
გადვიხდი ლოცვებს ჩემს ოთახში ვით კაპელანი;
სჩანან ვარსკლავნი მოკიაფე: მეტი, ნაკლები,
მაგრამ ჯერ კიდევ არ ჯადოსნობს ღამის მელანი.
და აჩრდილები მიცქერიან რუხი მასკებით,
ცემს და მათ შორის ტალღებია გარდაუალი;
იმათ მივმართავ გაუგებარ და ძვირფას ქებით,
აცბიერდება ეს საღამო, როგორც ვუალი.
და მზე თანდათან წყლის უფსკრულში ჩაესვენება,
როგორც ხომალდი დატვირთული ბნელ ჰამლეტებით.
და კიდევ ერთხელ ოფელიას ნაზი ჩვენება
იხრჩობა წყალში - დანატირი შავი გედებით.
Ирина Санадзе 21.07.2019 11:09 • Заявить о нарушении
ზამთრის დაისი, უჩვეულო მისი თვისება -
როგორც ლიმონი ყვითელფერობს ძველი არშია.
ისევ საღამო აჩრდილებით მედაისება,
ისევ ოცნება აწყვეტილი მაღალ ქარშია.
მე თითქოს ვარჩევ გზააბნეულ კვმლში სახეებს,
თითქოს გამომყავს სახეები გრძნეულ მტვერიდან;
როგორც მერამლე ვანიავებ პირქუშა დღეებს
და ვარ მსახური დაისების ამიერიდან.
ავიცრი თვალებს და დავტვირთავ სხვა სპექტაკლებით,
გადვიხდი ლოცვებს ჩემს ოთახში ვით კაპელანი;
სჩანან ვარსკლავნი მოკიაფე: მეტი, ნაკლები,
მაგრამ ჯერ კიდევ არ ჯადოსნობს ღამის მელანი.
და აჩრდილები მიცქერიან რუხი მასკებით,
ცემს და მათ შორის ტალღებია გარდაუალი;
იმათ მივმართავ გაუგებარ და ძვირფას ქებით,
აცბიერდება ეს საღამო, როგორც ვუალი.
და მზე თანდათან წყლის უფსკრულში ჩაესვენება,
როგორც ხომალდი დატვირთული ბნელ ჰამლეტებით.
და კიდევ ერთხელ ოფელიას ნაზი ჩვენება
იხრჩობა წყალში - დანატირი შავი გედებით.
Ирина Санадзе 21.07.2019 11:09 • Заявить о нарушении