***
Хоць часам нават сэрца стыне,
Ды стынь душой я сустракаю
Ў бязлюддзі мілай мне пустыні,
Дзе ўсё люблю, цябе – кахаю.
О, як хацеў бы забыцця я
Пазнаць чароўную хвіліну,
Калі мне толькі месяц ззяе,
Калі душой капаю гліну
Для вершаў у маім бязлюддзі.
Я стынь спакойна сустракаю,
Бо людзі для мяне – не суддзі.
Я іх люблю. Цябе – кахаю.
20. 07. 2019 г.
Хоць часам нават сэрца стыне...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2019
Свидетельство о публикации №119072008458
Свидетельство о публикации №119072008458
Рецензии