Да Лауры

Толькі ўбачыў цябе, бы агнём запалаў,
У паглядзе шукаў след знаёмства былога,
А пунцовыя шчокі, не бачыў такога,
Быццам ружы, што сонца прамень асвячаў.

Песню спявала, бы долу цякла раса,
Ўзрушыў сэрца твой голас і за душу кранаў
Мне здавалася побач сам анёл пралятаў
У блакіце нябёс зіхацела краса.

Любая! Ты ні бойся прызнання вачэй,
Калі толькі паглядам ці голасам хваляваў
Лёсу насуперак, недаверу людзей.

Пакідаць і кахаць безнадзейна мушу,
Шлюб зямны,твайго лёсу,моцна трымай рукой,
Але ведай, што Бог павянчаў нашы душы.

    *.   *.   *.   03.07.2019 г.


Сонет польского поэта Адама Мицкевича (1798-1855)

DO LAURY

Ledwiem ciebie zobaczyl, juzsem si; zaplonil,
W nieznanym oku dawnej znajomo;ci pytal;
I z twych jag;d wzajemny rumieniec wykwital,
Jak z r;;y, kt;rej piersi zaranek odslonil.

Ledwie; piosnk; zacz;;a, juzsem ;zy uronil,
Tw;j glos wnikal do serca i za dusz; chwytal;
Zda;o si;, ;e j; aniol po imieniu wital
I w zegar niebios chwil; zbawienia zadzwonil.

O luba! niech twe oczy przyzna; si; nie boj;,
Je;li ci; mym spojrzeniem, je;li g;osem wzrusz;;
Nie dbam, ;e los i ludzie przeciwko nam stojl.
 
;e ucieka; i kocha; bez nadziei musz;.
Niech ;lub ziemski innego darzy r;k; twoj;,
Tylko wyznaj, ;e B;g mi po;lubi; tw; dusz;.
1826

Adam Mickiewicz (1798-1855)