Владимир Бордюгов. Незабытые станции. Рус. Бел

Закат речной торопится на дно,
Тушуя подлинник вечерних декораций…
Ушедший поезд не забудет старых станций,
И в этом деле с ним я заодно.

Цыганка бросила, мол, дня не проживу,
Коль позабуду дом и кем любим был,
Что на ладонях линии — изгибы
За рубль откроют путь по волшебству.

Кто ж верил в эти чёрные глаза
И в хитрые, заманчивые речи…
Но помню старые и дорогие встречи,
И каждый мной оставленный вокзал,

Галдёж привычный, кофе на бегу,
Тревожный взгляд и рукавов касанье,
И вера в неизбежное свиданье,
И в то, что всё успею и смогу.

Смогу пройти по треснувшему льду,
Подошвы разобьются о дороги —
Я и сейчас — босым, в линялой тоге
Дороги в Рим в одну — к тебе — сведу.


Непазбыўныя станцыі
 
Заход рачной спяшаецца на дно,
Тушуючы арыгінал вячэрніх дэкарацый…
Цягнік не забывае старых станцый,
І ў гэтай справе з ім я заадно.

Цыганка кінула, што, дня не пражыву,
Калі пазабываю хату і каму быў адзіны,
Што на далонях лініі - выгіны
Рубель адкрые шлях, бы наяву.

Хто ж верыць у чорныя вочы прыказаў
І ў хітрыя, павабныя гаворкі…
Памятаю старыя сустрэчы і пагоркі,
І кожны мной пакінуты вакзал,

Гамана звыклы, кава на бягу,
Трывожны погляд і рукавоў дотык,
І вера ў непазбежнае спатканне потым
І ў тое, што ўсё паспею і змагу.

Змагу прайсці па  трэснуўшаму лёдзе,
Падэшвы разаб'юцца пры дарозе -
Я і цяпер - босым, у лінялай тозе
Дарогі да цябе звяду пры дапамозе.

  Перевод на белорусский язык  М. Троянович