За колер васількоў і сінь азёраў
Радзіму сінявокаю завуць.
Не трэба цеплыні далёкіх мораў –
Тут рэкі сіняй стужкаю плывуць.
Ці могуць параўнацца з сінім борам
Маўклівыя, гарачыя пяскі?
Так хмеліць водар пахкага чабору,
Рамонкі так і просяцца ў вянкі!
Тут бласлаўлёны далягляд нябёсаў
Блакіт разліў над спелай збажыной.
І сцелецца сцяжына майго лёсу,
Дзе боль і радасць, і прытулак мой.
Беларусь
© Copyright: Надежда Момлик, 2019
Свидетельство о публикации №119060201944
Свидетельство о публикации №119060201944
Рецензии